Reunie met Hans en Wim Anker

van de redactie Makkum 22-07-2025

Na de traditionele opening door beide voorzitters van de K.V. Makkum, geen tweelingen maar wel als zodanig gekleed voor het geval dat, was het aan Jan Nauta om het programma middels muziek te openen. Een hele goede keuze. Mooi op de achtergrond want het is tenslotte een reünie en even bij praten hoort daarbij zorgde hij voor de juiste atmosfeer. Na zijn eerste optreden was het de beurt aan de tweeling Anker.

Hans – de jongste van het duo Anker & Anker – trapte het hoorcollege af. En hoe! Op z’n Hans’ – met flair, scherpe grappen en vooral met sneren naar zijn iets oudere broer Wim – had hij de zaal binnen de kortste keren op z’n hand. De aanwezigen hingen aan zijn lippen.

Wim kwam in 1953 als eerste ter wereld, rechtstreeks uit een ei van vermoedelijk struisvogelformaat. Een kwartier later volgde Hans, iets minder gehaast, maar met minstens zoveel temperament. 

Wim (1981) en Hans (1979) – jaartallen die slaan op het begin van hun carrière, niet op hun geboorte, al zou dat bij juristen kunnen – werkten beide bij een verschillend advocatenkantoor, maar besloten in 1991 de krachten te bundelen in 'Anker & Anker Strafrechtadvocaten'. Ze stonden altijd aan de zijde van de verdachte(n), en dan ook alleen van hen. Dus geen slachtofferhulp of belangenbehartiging voor wraakzuchtige exen – nee hoor, enkel de verdachte. En altijd met de heilige overtuiging: 'iemand is pas schuldig als een rechter dat zegt.'  Niet eerder! Ook niet als het al in de krant stond, op Twitter was verschenen of op een bierviltje stond gekrast.

Hun kantoor was gevestigd aan de Ossekop 11 in Leeuwarden – een pittoresk straatje zonder parkeergelegenheid. Geen probleem, want 98% van de cliënten zat achter slot en grendel, en de resterende 2% had een rijontzegging. Kwestie van doelgroepgericht denken.

Hun werk was vooral principieel. Dat betekent in hun geval: je doet wat juist is, ook als het je niets oplevert. En dat bleek, want bijna 70% van de zaken was “pro deo”. Misschien lag dat aan de opvoeding: vader Anker was een socialist in hart en nieren.

Wim haalde als voorbeeld een bekende zaak aan: de ‘Voice of Holland’-rel. In het programma *BOOS* werden meerdere heren beschuldigd van seksueel grensoverschrijdend gedrag. Uiteindelijk werd alles geseponeerd, maar de carrière van de betrokkenen was inmiddels over en uit. Kleine side note: in Nederland mogen bij beroemde verdachten de volledige namen worden genoemd. Dus ja, kranten stonden toen vol met Marco Borsato, Jeroen Rietbergen en – iets minder beroemd blijkbaar – Ali B. (Voor minder bekende Nederlanders geldt immers: Ferdi E. of Robert M.:)

Een ander hoogtepunt – en dat bedoelen we letterlijk – was de '3%-correctiezaak' rond de flitspalen. In december 1995 kreeg het duo het voor elkaar dat de Hoge Raad hun verweer over de correctie honoreerde. Gevolg: tienduizenden boetes terugbetaald, zelfs een paar dure auto’s terug naar hun rechtmatige (en soms inmiddels weer gearresteerde) eigenaars. En de beloning voor al dat werk? Vijf flessen Beerenburg. Niet per se de dekkende advocaatvergoeding, maar wel vloeibaar en Fries en o zo welkom.

Dan nog even een juridische quiz: 'is ontsnappen uit de gevangenis strafbaar?' Nee dus! Maar 'helpen bij een ontsnapping?' Zeker weten Ja! Daar komt het volgende pareltje vandaan: De zaak van de plunjezak. Een gevangene kreeg ontslag (uit de gevangenis, niet van zijn baan – voor de duidelijkheid). Zijn spulletjes – en zijn parkiet in kooi (een soort matroesjka van opsluiting) – gingen in een plunjezak. Zijn buurman, een klein maar ondernemend heerschap, besloot met toestemming ook in die zak te kruipen. En jawel, hij ontsnapte! Fijn voor hem, maar helaas voor de ontslagene. Een paar weken later bleek dat dat ontslag ineens een jaar verlenging werd, omdat zo’n hulpvaardigheid nou net niet door de wet wordt gewaardeerd.

Over die parkiet gesproken: Hans vond het toch wel zielig, zo’n onschuldig beestje in een kooi ín een cel. Een soort EBI voor gevleugelde gevangenen. Maar een aanwezige cipier vertelde na afloop, onder het genot van een beerenburgje: parkieten mochten ooit vrij rondvliegen, maar één ongelukkig vogeltje en een plots dichtslaande celdeur maakten daar een einde aan. Sindsdien: verplicht kooiverblijf. Gelukkig heeft het duo Anker & Anker nooit kennis gehad van dit voorval, want anders had het ministerie nu nóg met een trauma gezeten.

Een andere memorabele zaak: Ferdi E. Na negen jaar hechtenis mocht hij vertrekken. Mét een banksaldo van ruim zeven ton. Niet door criminele activiteiten (deze keer), maar gewoon omdat zijn WAO doorliep tijdens de detentie. Heel Nederland in rep en roer, maar ja: regels zijn regels, en Wim Anker kende ze beter dan wie dan ook.

In 2021 was het klaar. De broers Anker sloten hun praktijk af. De regie hielden ze altijd zelf. Als een cliënt met te veel “eisen en wensen” kwam, legden ze de zaak gewoon neer. De druk nam de laatste jaren toe. Het werd harder. Dwingender. En minder gezellig.

Wim sluit af met: er waren twee échte hoogtepunten: in 2010 een lezing samen met Hank Heijn over de ontvoering van haar man Gerrit Jan. Indrukwekkend, menselijk en groots. En het tweede hoogtepunt? De eerste vijftien minuten van zijn leven. Toen hij nog even onverdeeld alleen was, voordat broertje Hans uit het ei kwam. Maar goed, zoals hij zelf zei: “Das war einmal.”